Af en toe vraagt iemand mij, tijdens of na een sessie, hoe ik ervoor zorg dat het paard nét datgene doet of laat zien waar nood aan was; volgen, weigeren, rustig dichtbij komen staan of net nerveus heen en weer lopen, … Het feit is dat ik niet degene ben die daar voor zorgt of die de paarden aangeeft wat ze moeten doen. Dat doen de paarden geheel uit zichzelf. Ik heb ze dat nooit moeten ‘aanleren’. Paarden observeren hun omgeving, altijd en overal. Ze reageren op onze (ont)spanning en intenties in het moment. Wat er toe doet is de reactie van het paard en de interpretatie die iemand hieraan geeft. Dit kan ik als therapeut niet in scène zetten, wel kan ik een veilige omgeving creëren en helpen zoeken naar die persoonlijke interpretatie en wat dit voor iemand kan betekenen. 

 

Zo had ik onlangs een zware dag en worstelde met een moeilijke situatie. Omdat ik het mij had voorgenomen ging ik langs bij de paarden. Niet omdat ik zin had, of zelfs wist wat ik wou doen of wat ik van ze verlangde. Hoewel ik helemaal geen zin had om hiermee aan de slag te gaan drukte Fibo mij toch met mijn neus op de feiten zonder dat ik daar naar vroeg, hij deed het gewoon omdat hij paard is.

 

Zonder goed te weten wat ik van hem verwachtte, haalde ik Fibo van de wei. Toen ik met hem op weg was, ging hij steeds versnellen tot op het punt dat het voor mij oncomfortabel werd en ik hem moest laten halt houden. Iedere keer opnieuw versnelde hij zijn stap tot ik hem niet meer kon bijbenen. Het begon mij te frustreren en net vóór ik de stap ging zetten om dit Fibo duidelijk te maken, deed hij het opnieuw… En het drong eindelijk tot mij door. Het drong tot mij door dat hij telkens versnelde op het moment dat mijn gedachten afdwaalden naar het dilemma waarover ik aan het piekeren was. Meer specifiek zelfs was ik steeds aan het speculeren hoe ik de lastige situatie zou kunnen ontwijken. 

 

Zonder het goed en wel te beseffen had ik de intentie om de situatie te proberen ontlopen, dit bracht onbewust spanning met zich mee en net op die spanning reageerde Fibo. Het was niet prettig en in het minst hetgeen waar ik op dat moment rond wou werken. Echter wist ik dat er geen ontkomen aan was, er is geen “aan/uit”-knop en zo lang het in mijn hoofd speelde zou Fibo er op reageren. Uiteindelijk was de enige optie om met het thema aan de slag te gaan. Ik dacht na over wat ik nodig zou hebben om de woeling die de situatie bij mij teweeg bracht te doorstaan. Ik vroeg mij bijna luidop af waar ik nood aan had en wat ik eigenlijk verwachtte. 

 

Tijdens het denken was ik stil gevallen en kwam Fibo achter mij staan met zijn hoofd tegen mijn rug. Mijn onrust was gezakt en bij gevolg was ook Fibo rustiger geworden. Zodoende zag ik de oplossing voor het dilemma, niet onzeker weglopen maar vastberaden voet bij stuk houden en de rest volgt wel. Mijn interpretatie van Fibo zijn reactie op mijn (op het eerste moment nog) onbewuste intentie. Meer was het niet, wel precies wat ik nodig had.  

 

 

Bovenstaand illustratie werd enkel gebruikt ter ondersteuning van de tekst. Artiest: Lea Rivière