Sedert enkele weken ben ik aan het werk met een nieuw paard. De bedoeling zou zijn dat ze op termijn ingeschakeld wordt als therapiepaard. Eerst is het echter van belang dat we ons richten op het creëren van een goede band met elkaar. Maar hoe doe je zo iets eigenlijk?

 

Het gebeurt uiteraard niet zo heel erg vaak dat er een nieuw paard bij komt. Naar aanleiding van de eerste trainingssessie dacht ik er dan ook veel over na. Hoe ging ik het aanpakken? Waar moest ik zeker op letten? Wat moest er allemaal aan bod komen tijdens die eerste paar trainingen? Hoe ging ik deze opbouwen? Tot mijn grote verbijstering, kon ik geen heldere antwoorden formuleren op mijn eigen vragen en merkte ik dat ik wel weer wat zoekende was. Op een gegeven moment begon ik mij af te vragen hoe ik dat nu ook alweer gedaan had met de andere paarden en pony’s, en of ik daar niet nog ergens notities over liggen had waar ik mij op zou kunnen baseren. Op die momenten van twijfel en onzekerheid voelde het een beetje als “opnieuw beginnen”, weer van nul starten, terug van voor af aan, … en toen zonk de moed mij wat in de schoenen.

 

Met veel twijfels en onzekerheden in mijn hoofd, ging ik de merrie dan toch uit de kudde halen. Zonder duidelijk plan of idee voelde ik me bijzonder klein naast deze grote statige dame. “Al is het maar om te zien hoe ze reageert zonder haar kudde”, vertelde ik mezelf toen ik haar naar de therapieweide begeleidde en nog steeds geen idee had hoe ik die eerste training ging aanpakken.

 

Gelukkig koester ik ook nog steeds een enorme fascinatie voor paarden en slaagde deze nieuwe merrie er al snel in om mijn nieuwsgierigheid aan te wakkeren. We hadden elkaar al vaak ontmoet op de grote wei in de kudde, omringd door de andere paarden kwam deze merrie me meestal hartelijk begroeten, nieuwsgierig besnuffelen en zelfs af en toe vragen om gekrabd te worden achter haar oren of in haar manen. Eens uit haar kudde gehaald, ontmoette ik haar op een heel andere manier en werd er aan herinnerd hoe fijn ik het vind om samen te ontdekken en te zoeken naar een manier om in communicatie te treden en met elkaar te verbinden.

 

Hoewel ik vooraf had getracht mij te herinneren hoe ik dit in het verleden had gedaan, realiseerde ik mij al gauw dat dit zinloos was. Elk paard is zò verschillend, dat elkaar leren kennen steeds op een andere en zeer unieke manier verloopt. Net zoals iemand nieuw leren kennen in de praktijk. Toen begon ik het eerder te zien als ‘een nieuw begin’ in plaats van ‘opnieuw beginnen’. Als we aan iets nieuw beginnen, is het normaal dat we niet op voorhand weten wat we mogen verwachten en waar we heen gaan. In tegenstelling tot opnieuw beginnen, waarbij we iets al eens eerder gedaan hebben en het over doen. Mijn relatie met dit paard zien als ‘een nieuw begin’ in plaats van ‘opnieuw beginnen’, gaf mij de vrijheid om het te benaderen als iets waar samen op ontdekking gaan centraal staat en een proces waar onwetendheid nu eenmaal deel van uitmaakt.